اعتراض "گرسنه‌های تُپُل" به روحانی!
در آن زمان هم با مشاهده تصاویر منتشر شده از افراد قابلمه به دست، می‌شد متوجه شد که این افراد درکی از گرسنگی ندارند و شکم‌های سیری دارند؛ ولی خب این تنها شعاری بود که می‌توانستند بدهند تا آلنده را سرنگون کنند و بر منافع مس شیلی و دیگر اموال این کشور تسلط دوباره پیدا کنند.
از آن زمان بیش از ٤٥ سال گذشته است، ولی ظاهراً این تاکتیک سیاسی هنوز تغییری نکرده است. مسأله این نیست که در آن زمان بیکاری یا کمبود درآمد در جامعه شیلی وجود نداشت، که قطعاً داشت؛ مسأله این بود که اتفاقاً همان‌هایی که دچار این وضع بودند، از دولت آلنده حمایت می‌کردند، زیرا می‌دانستند که مخالفان این دولت معده‌هایی سیری‌ناپذیر دارند ولی چون وضع اقتصادی مطلوب نبود، همان کسانی که گرسنه چپاول بودند، با شعار قابلمه‌های خالی وارد میدان سیاست شدند.
در سفر آقای روحانی به کرمانشاه نیز شاهد رویداد مشابه، هر چند در ابعاد به نسبت کوچک‌تری، بودیم. چند نفری که تابلوهایی با مضمون اعتراض به گرسنگی و بیکاری در دست داشتند، چهره‌هایی بسیار بشاش و تُپُل‌مُپُل داشتند؛ چنانچه گویی گونه‌های آنان از پرخوری گل انداخته و سرخ شده است. البته آنان بیکار هم نبودند، زیرا برخی از تصاویر نشان می‌دهد که در دم‌ودستگاه دولت پیش دارای ارج و منزلتی بودند و در این جمع هم با گرفتن حق‌الزحمه مناسب حضور یافته‌اند.
شاید بتوان گفت که آنان گرسنه بودند، ولی نه گرسنه از نداشتن نان و گوشت، بلکه گرسنه به‌واسطه قطع دستانشان از بهره‌جویی‌های نامشروع از تحریم. آنان بیکار بودند، چون پیش از این کاسب تحریم بودند و چون تحریم موضوعیت خود را از دست داده، بیکار شده‌اند. حتماً می‌پرسید از کجا متوجه این ماجرا شده‌ایم؟ یک علت، همان سرخی گونه‌های آنان است؛ به قول معروف و با اندکی تغییر در شعر «رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانت / بازگویم که عیان است، چه حاجت به بیانم». کسی که چاق‌وچله و با لپ‌های گل‌افتاده است و مثل یک بازیگر هالیوودی در میان مردم خودنمایی می‌کند، چگونه می‌تواند گرسنه باشد؟
ولی ربط دادن ماجرا به تحریم شعار دیگر آنان است که علیه برجام داد سخن داده‌اند. درواقع گرسنگی برای آنان بهانه است، هدف برجام و برقراری تحریم و آزادی بابک زنجانی و راه انداختن دکان چند نبش برای دور زدن تحریم‌ها و بالا کشیدن ته‌مانده دلارهای نفتی است. ولی اجازه دهید به این گروه بگوییم خیلی عجله نکنید، شما هنوز معنای گرسنگی را نمی‌دانید که چیست؛ کافی است که به حکومت همسوی با خودتان یعنی ونزوئلا نگاه کنید تا ببینید که گرسنگی چه معنایی دارد.
حدود یک سال است که مرز ونزوئلا با کلمبیا بسته شده است. کلمبیا که جامعه‌ای مبتنی بر قاچاق است، اقتصاد به مراتب بهتری از اقتصاد ونزوئلا دارد که بیش از 10 بار رئیس‌جمهوری آن کشور و آقای احمدی‌نژاد یکدیگر را در آغوش کشیدند و اتحاد راهبردی در سیاست‌های اقتصادی بستند. گرسنگی را باید در ونزوئلا ببینید که با باز شدن این مرز ده‌ها هزار ونزوئلایی با پای پیاده به کلمبیا رفته‌اند تا بلکه مواد غذایی و دارویی و سایر مایحتاج خود را تهیه کنند.
حتماً به یاد دارید که این اتفاق در سال ١٣٩١ در رابطه با برنج در ایران رخ داد و همین چهره‌های تُپُل‌مُپُل دست‌اندرکار دور زدن تحریم بودند و مردم برای پیدا کردن یک کیسه برنج میان این مغازه و آن مغازه سعی صفا و مروه می‌کردند. مدینه فاضله‌ای که طرفداران دولت پیش طالب آن هستند، امروز در ونزوئلا و در حکومت باقیمانده از چاوز به وضوح دیده می‌شود. سفرهای استانی مقامات کشور نیز محلی است برای بروز این خواست از سوی مخالفان دولت.
اگر در دولت گذشته، برنامه‌ریزی پرهزینه‌ای برای آوردن دانش‌آموزان به پای سخنان بیهوده و تأیید آن انجام می‌شد، در این دولت مخالفان نیروهای خود را با نوشته‌هایی که در بسیاری از موارد دارای غلط املایی است، از سایر شهرها بسیج می‌کنند تا به محل سخنرانی برسانند و در حالی‌که در طول سفر با بسته‌های غذایی گرم پذیرایی می‌شوند، هنگام سخنرانی با دادن شعارهایی که خود را گرسنه معرفی می‌کنند.
برخی اعتراضات حاشیه‌ای و سازماندهی‌شده در سخنرانی آقای روحانی در سفر به کرمانشاه یادآور خاطره‌های تلخی است که امیدواریم هیچ‌گاه در ایران تکرار نشود.
هنگامی که زنان وابسته به طبقات مرفه و نیمه‌مرفه شیلی در سال ١٩٧١ جنبش قابلمه‌های خالی را راه انداختند، در حالی که شکم‌های سیری داشتند، جز ایجاد بحران برای دولت آلنده هدف دیگری در سر نداشتند.
در آن زمان هم با مشاهده تصاویر منتشر شده از افراد قابلمه به دست، می‌شد متوجه شد که این افراد درکی از گرسنگی ندارند و شکم‌های سیری دارند؛ ولی خب این تنها شعاری بود که می‌توانستند بدهند تا آلنده را سرنگون کنند و بر منافع مس شیلی و دیگر اموال این کشور تسلط دوباره پیدا کنند.
از آن زمان بیش از ٤٥ سال گذشته است، ولی ظاهراً این تاکتیک سیاسی هنوز تغییری نکرده است. مسأله این نیست که در آن زمان بیکاری یا کمبود درآمد در جامعه شیلی وجود نداشت، که قطعاً داشت؛ مسأله این بود که اتفاقاً همان‌هایی که دچار این وضع بودند، از دولت آلنده حمایت می‌کردند، زیرا می‌دانستند که مخالفان این دولت معده‌هایی سیری‌ناپذیر دارند ولی چون وضع اقتصادی مطلوب نبود، همان کسانی که گرسنه چپاول بودند، با شعار قابلمه‌های خالی وارد میدان سیاست شدند.
در سفر آقای روحانی به کرمانشاه نیز شاهد رویداد مشابه، هر چند در ابعاد به نسبت کوچک‌تری، بودیم. چند نفری که تابلوهایی با مضمون اعتراض به گرسنگی و بیکاری در دست داشتند، چهره‌هایی بسیار بشاش و تُپُل‌مُپُل داشتند؛ چنانچه گویی گونه‌های آنان از پرخوری گل انداخته و سرخ شده است. البته آنان بیکار هم نبودند، زیرا برخی از تصاویر نشان می‌دهد که در دم‌ودستگاه دولت پیش دارای ارج و منزلتی بودند و در این جمع هم با گرفتن حق‌الزحمه مناسب حضور یافته‌اند.
شاید بتوان گفت که آنان گرسنه بودند، ولی نه گرسنه از نداشتن نان و گوشت، بلکه گرسنه به‌واسطه قطع دستانشان از بهره‌جویی‌های نامشروع از تحریم. آنان بیکار بودند، چون پیش از این کاسب تحریم بودند و چون تحریم موضوعیت خود را از دست داده، بیکار شده‌اند. حتماً می‌پرسید از کجا متوجه این ماجرا شده‌ایم؟ یک علت، همان سرخی گونه‌های آنان است؛ به قول معروف و با اندکی تغییر در شعر «رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانت / بازگویم که عیان است، چه حاجت به بیانم». کسی که چاق‌وچله و با لپ‌های گل‌افتاده است و مثل یک بازیگر هالیوودی در میان مردم خودنمایی می‌کند، چگونه می‌تواند گرسنه باشد؟
ولی ربط دادن ماجرا به تحریم شعار دیگر آنان است که علیه برجام داد سخن داده‌اند. درواقع گرسنگی برای آنان بهانه است، هدف برجام و برقراری تحریم و آزادی بابک زنجانی و راه انداختن دکان چند نبش برای دور زدن تحریم‌ها و بالا کشیدن ته‌مانده دلارهای نفتی است. ولی اجازه دهید به این گروه بگوییم خیلی عجله نکنید، شما هنوز معنای گرسنگی را نمی‌دانید که چیست؛ کافی است که به حکومت همسوی با خودتان یعنی ونزوئلا نگاه کنید تا ببینید که گرسنگی چه معنایی دارد.
حدود یک سال است که مرز ونزوئلا با کلمبیا بسته شده است. کلمبیا که جامعه‌ای مبتنی بر قاچاق است، اقتصاد به مراتب بهتری از اقتصاد ونزوئلا دارد که بیش از 10 بار رئیس‌جمهوری آن کشور و آقای احمدی‌نژاد یکدیگر را در آغوش کشیدند و اتحاد راهبردی در سیاست‌های اقتصادی بستند. گرسنگی را باید در ونزوئلا ببینید که با باز شدن این مرز ده‌ها هزار ونزوئلایی با پای پیاده به کلمبیا رفته‌اند تا بلکه مواد غذایی و دارویی و سایر مایحتاج خود را تهیه کنند.
حتماً به یاد دارید که این اتفاق در سال ١٣٩١ در رابطه با برنج در ایران رخ داد و همین چهره‌های تُپُل‌مُپُل دست‌اندرکار دور زدن تحریم بودند و مردم برای پیدا کردن یک کیسه برنج میان این مغازه و آن مغازه سعی صفا و مروه می‌کردند. مدینه فاضله‌ای که طرفداران دولت پیش طالب آن هستند، امروز در ونزوئلا و در حکومت باقیمانده از چاوز به وضوح دیده می‌شود. سفرهای استانی مقامات کشور نیز محلی است برای بروز این خواست از سوی مخالفان دولت.
اگر در دولت گذشته، برنامه‌ریزی پرهزینه‌ای برای آوردن دانش‌آموزان به پای سخنان بیهوده و تأیید آن انجام می‌شد، در این دولت مخالفان نیروهای خود را با نوشته‌هایی که در بسیاری از موارد دارای غلط املایی است، از سایر شهرها بسیج می‌کنند تا به محل سخنرانی برسانند و در حالی‌که در طول سفر با بسته‌های غذایی گرم پذیرایی می‌شوند، هنگام سخنرانی با دادن شعارهایی که خود را گرسنه معرفی می‌کنند.
صفحه نخست پست الکترونیک وبلاگ تبیان شبکه اجتماعی
نوشته های پیشین
ازتاریخ 1399/01/1 تا تاریخ 1399/01/7 ازتاریخ 1398/08/1 تا تاریخ 1398/08/7 ازتاریخ 1397/05/1 تا تاریخ 1397/05/7 ازتاریخ 1397/04/1 تا تاریخ 1397/04/7 ازتاریخ 1397/01/1 تا تاریخ 1397/01/7 ازتاریخ 1396/10/22 تا تاریخ 1396/10/28 ازتاریخ 1396/09/8 تا تاریخ 1396/09/14 ازتاریخ 1396/02/22 تا تاریخ 1396/02/28 ازتاریخ 1395/05/1 تا تاریخ 1395/05/7 موضوعات
بدون موضوع (20) صفحه ها
فیدها
آمار وبلاگ
تعداد بازدید : 6489
تعداد نوشته ها : 20
تعداد نظرات : 0